Stil

Wanneer mensen naar ons toekomen voor informatie of, zelfs een plekje uit te kiezen, moeten zij vaak letterlijk een drempel over. Niet zelden wat schuchter, ongemakkelijk. Het is immers niet niks om met de dood bezig te zijn. Schuldgevoel speelt parten: is het niet ondankbaar om bij leven en welzijn al met daarna bezig te zijn? Schuldgevoel, soms, aangewakkerd door reacties van onbegrip uit de omgeving. Maar ook: grote nieuwsgierigheid.

‘Gekke vraag misschien’, zo begint het vaak, waarna er een voor ons heel normale vraag volgt. Men ontspant wat en stelt nog meer vragen bij een kopje koffie. Wij beantwoorden ze maar al te graag. Ja, je kunt ook gewoon in een kist begraven worden (mits van onbehandeld hout). Nee, honden kunnen geen menselijke resten opgraven. Je kunt hier echt je eigen plek kiezen in de vrije natuur. En de ceremonie kan hier ook plaatsvinden.

Heel graag gaan wij daarna met mensen naar buiten, om ze het gebied echt te laten ervaren. Want we zijn dan wel natuurbegraafplaats, we zijn óók een heel fijn gebied om met de hond te wandelen, vogels te spotten of gewoon je hoofd leeg te maken. 

Al wandelend op het natuurpad, volgen nog meer vragen. We wijzen naar de talloze jonge boompjes die zijn geplant en het zo dapper doen. De unieke vijver met haar twee eilanden. We laten zien waar al mensen begraven zijn en we groeten passerende wandelaars en hardlopers.

En dan, op een mooie plek, zeggen we even helemaal niets meer. Er valt zomaar een stilte. Een niets, waarin het gebied om ons heen steeds duidelijker gaat spreken. 

Schitterende wolkenpartijen boven de vaalblauwe duinen in de verte. Fiere Italiaanse populieren buigen op de heuvel licht in de wind. Ergens rent een peuter naar zijn oma, vaag horen we enthousiaste kreten. Het water in de vijver rimpelt rustig, op de palen van de beschoeiingen ontspannen tientallen eenden en andere watervogels.

Zomaar ineens is er een herkenning: dit is mijn plek. Hier wil ik ooit één worden met deze jonge, vriendelijke en toegankelijke natuur. Nu nog niet, nee, nog lang niet. Maar ooit. 

De schuchterheid heeft plaatsgemaakt voor een diep gevoel van rust. De cirkel is rond.

Maureen

Geplaatst in Alle berichten, Columns, Geestmerloo, Natuur, Nieuws