Kees
Al eerder schreef ik over Kees.
In juni 2021 zocht hij samen met zijn lieve vrouw Bea een plekje bij ons uit op Geestmerloo. Kees en Bea, maar vooral Kees, zaten vol met verhalen. Met zijn tweetjes hebben zij veel van de wereld gezien.
Een maand later al werd Bea totaal onverwachts bij ons begraven. Bij het uitzoeken van hun mooie plek op één van de eilanden bleek wel dat Bea al een paar jaar aan het kwakkelen was. De maand erop werd zij geopereerd. De operatie liep verkeerd af en Bea moest helaas gaan.
De uitvaart was heel liefdevol. Alleen maar rode rozen op de mand van Bea. Het laatste muzieknummer, Time to say goodbye, werd prachtig gezongen door een zangeres en begeleid door de klanken van een accordeon. Kees liet bij het graf een grote witte ballon op vol met de wensen die hij en zijn geliefde vrouw altijd hadden. Na een dikke kus op de ballon liet hij hem de lucht in gaan. Dag lieve Bea….
Vanaf dat moment werd Kees een graag geziene bezoeker van Geestmerloo. Ondanks het grote verdriet om zijn vrouw vond hij tijd en ruimte om een praatje te maken met andere bezoekers. Hij liep regelmatig bij ons binnen om zijn dankbaarheid te uiten over de warmte die hij altijd ervaart zodra hij op Geestmerloo komt. Een lieverd! Hij schreef zelfs een aantal columns hierover.
Mei vorig jaar had Kees slecht nieuws. Over zichzelf. Hij had alvleesklierkanker. Dat konden we ook aan hem zien. Hij zag steeds geler. Zijn conditie ging hard achteruit. Hij was nauwelijks in staat om het plekje van Bea te bezoeken. Maar samen met zijn zoon Jean-Paul reed hij in onze golfkar toch naar de plek die nu ineens ook voor hem dichterbij kwam. Tijdens de bezoekjes had ik mooie gesprekken met Kees en zijn zoon. Kees zat inmiddels diep in mijn hart.
In juli ging het hard achteruit met Kees. Van de energieke vitale man die Kees altijd was, was weinig meer over. Dit was niets voor hem dus Kees besloot voor euthanasie te gaan. Met Stichting de Ambulancewens bezocht Kees samen met zijn zoon en dochter voor de laatste keer de plek van Bea. Er was een paadje gemaaid zodat de brancard makkelijk bij de plek kon komen. Na een laatste kopje koffie stonden mijn collegaatje Ingeborg en ik hem huilend uit te zwaaien. De afspraak voor euthanasie stond al gepland, de optie voor de begraving ook….
Nu is het januari 2023. Kees is er nog! Hij komt regelmatig in zijn eigen autootje naar Geestmerloo om Bea te bezoeken en met ons te knuffelen en kletsen.
De afspraak voor euthanasie ging niet door omdat de arts niet kon op het gewenste moment. Kees ging naar een hospice. In een maand knapte Kees op. Hij werd te goed om in de hospice te blijven en moest weer naar huis. Uit onderzoeken blijkt dat de kanker minder wordt. Kees ziet er goed uit en heeft weer energie. Vraag niet hoe het kan maar het is zo!
Het is fijn om gesprekken met hem te voeren. Te luisteren naar hoe is om elke keer weer ergens moed uit te putten. Te leven naar een volgend momentje. Eerst naar zijn verjaardag begin december, dan naar de kerst. En nu kijkt Kees uit naar de verjaardag van zijn kleinzoon. In kleine stapjes geniet hij van het leven. Haalt hij hoop en moed uit elke dag. Ik leer van hem over de kracht van de mens. Hoe wij mensen in staat zijn om situaties aan te kunnen. Dat wij hoop en geloof altijd ergens vandaan halen. Dat ik daarop mag vertrouwen als ik zelf even niet lekker ga. Er is altijd een lichtpuntje te vinden. Vraag maar aan Kees.
Caroline
