Ik had hem al zien scharrelen..

Lees hieronder over de bijzondere ontmoeting die onze collega Maureen had.

Ik had hem al zien scharrelen, op de heuvel. In de laaghangende herfstzon, die alles in een gouden gloed zette. Later zat hij een tijd op het hoogste bankje. Zon in zijn gezicht, uitkijkend over het jonge bos, het water en de duinen. Zijn kleding wat verschoten, het baardje wat woest. In de verte liepen echtparen, vriendenkoppels en gezinnetjes te genieten van de herfstzon…
Nog wat later komt hij binnen en mompelt wat over een plekje voor de urn van zijn vrouw. Ik schenk twee koffie in en ga bij hem zitten. Boven het mondkapje twee vriendelijke ogen. Dan vraag ik hem naar zijn vrouw.
Ze is vier jaar geleden overleden vertelt hij, na een ziekbed van drie jaar. Eerst ging het nog wel, later werd het een lijdensweg. En wat mist hij haar. Ze hadden het zo fijn samen, zo goed. Wat was zij ook goed met de buren, de vrienden. Vrouwen zijn daar toch beter in, verzucht hij. De ogen boven het mondmasker worden waterig. Een jaar na haar overlijden werd er in het buitenland een kleinzoon geboren. Tja, die kan hij nu niet zien. En ook de zoon in Amsterdam, die ziet hij niet vaak. Te druk he? En Corona… Hij had nog wel een muziekvriend, maar die is verhuisd.
Zijn koffie is inmiddels op. Hij staat op en bedankt mij vriendelijk voor het luisteren.
Ook dat is werken bij Geestmerloo…

Maureen