Er is een mentor begraven

Er is een mentor begraven op Geestmerloo. Zo één die oog voor je had. Bij wie je altijd terecht kon om je hart te luchten. Zo één die je cultuur snapte, die precies begreep hoe het kon zijn, thuis. Hier. Die je een goed Suikerfeest wenste, ook al was hij daar zelf niet mee opgegroeid. Die je kwam opzoeken, als je ziek was of een ongeluk had gehad. 

Een mentor, nee, méér dan een mentor, een hele belangrijke schakel op je levensweg. Wiens betrokkenheid je zoveel verder op weg hielp. Wiens luisterende oor nou net het verschil maakte. Zelfvertrouwen gaf. Die jou liet inzien waar je goed in was. Welk beroep bij jou zou passen. Een steun en toeverlaat die je de rest van je leven nooit meer vergeet. 

En ook al was hij al jaren geleden je mentor, als hij overlijdt, ben je in diepe rouw. Dan voelt het alsof je een familielid of goede vriend bent verloren. Je bezoekt zijn plekje op de natuurbegraafplaats net buiten de stad. Met een bosje bloemen. Ook al ben je pas achttien. Of twintig. En samen met jou vele anderen, die hem ook als mentor mochten hebben, ooit, of pas geleden. 

Er is een mentor begraven op Geestmerloo. Een bijzonder mens, die echt verschil heeft gemaakt.

Maureen