Een nieuw perspectief

Als het eindeloos geregend heeft en de wolken een grauwe waas over de velden leggen, lijken de bomen kaler dan ooit. Gaat die donkere winter ooit nog voorbij? Ik kijk uit het raam en zie een van onze dagelijkse bezoekers, wandelend naar de laatste rustplaats van zijn geliefde vrouw. ‘Ook rouw kan een grauwe waas over het leven leggen, een winters donker waarvan het einde maar niet in zicht komt’, denk ik. 

Jacco ziet me kijken en zegt: “Ga lekker even naar buiten en loop eens een ander rondje dan je gewend bent. Een rondje eiland door het water bijvoorbeeld, dat geeft weer een nieuw perspectief.”

Even later daal ik met rubberlaarzen via het talud het ondiepe water in. Eerst zie ik vooral verdord riet. Dan word ik verrast door de kleuren daartussen. Onder de afgestorven en verteerde lagen ligt nieuwe vitaliteit verscholen. Ontluikend groen aan een struik. Warm gele bloemknoppen die naar buiten gluren door paarse schutbladeren. Uit opengebarsten donkerrode knollen verschijnen roze bloemetjes. Ik glimlach om de wilgenkatjes met glinsterende waterparels op hun zilver-witte vacht. En om de bloeiende katjes, met een gele stuifmeelkrans als een lichtende aureool om zich heen. Ze stralen hun eigen licht en nodigen uit: kom maar insecten, geniet van deze stuifmeeldis. Kom maar lente, pril, voorzichtig, krachtig of uitbundig. Kom maar leven, ik doe mee. 

Ik hoop dat de rouwende man het ook zal zien. Zal ik hem eens vragen of hij zin heeft in een rondje eiland door het water?

Patricia