De gasten van rouw in je herberg

Het ongeloof van het eerste bericht. Nee, het kan niet zo zijn, het is verzonnen. Je doet net alsof het er niet is en schakelt over op een automatische piloot. Verdoofd, van top tot teen. En dan, die vlagen van pijn. Als het besef indaalt. Alsof er een grote vrachtwagen over je lijf dendert en alle lucht eruit perst. Lucht, die overgaat in tranen. Bevrijdende tranen, losgeweekt uit het gevangen weten. En dan…. niks. Geen emoties, geen gevoel. Leegte. 

En dit alles doorloop je telkens weer. Soms in een uur, een dag, dan weer in een maand of een jaar. Wat kan je eraan doen? Er is geen normaal, want alles is jou. Dichter en mysticus Rumi schreef in de dertiende eeuw het prachtige gedicht ‘De Herberg’ erover, dat wij graag met je delen. 

Mens-zijn is een herberg

Elke ochtend verschijnt er een nieuwe gast

Een vreugde, een depressie, een gemenerik, een flits van inzicht komt

Als een onverwachte bezoeker

Verwelkom ze allemaal en onthaal ze gastvrij!

Zelfs als het een een menigte verdriet en zorgen zijn

Die de boel kort en klein komen slaan

Behandel dan nog steeds elke gast met respect.

Hij ruimt misschien wel bij je op

Om plaats te maken voor extase

De sombere gedachte, de schaamte, het venijn

Ontmoet ze met een glimlach bij de deur

En vraag of ze binnen willen komen

Wees dankbaar voor wie er komt

Want ieder van hen is gestuurd

Als een gids uit het onbekende.

Maureen