Plassen van licht
Voordat we een geliefde van een familie mogen toevertrouwen aan de natuur checken we altijd vlak van te voren nog even op de plek of alles in orde is. Zo ook deze keer. De uitgezochte plek lag bovenop de heuvel en terwijl ik het bovenpad aan het belopen was, zag ik de stralen van de zon weerspiegelen in een plas water die terecht was gekomen net naast het pad.
Moest denken aan het pad en tranen en bruggen bouwen tot aan de hemel. We zijn net begonnen en nu al ligt hier veel verdriet. Laat staan over een aantal jaar. Mensen komen en gaan hier en brengen een mens die komt en niet meer gaat. Nooit meer.
Ik stap expres in de plas en het spiegelbeeld vervaagt en wordt rimpelig. Het lijkt alsof het nooit meer de oude vorm zal aannemen en een spiegel zal vormen waar wij onszelf in kunnen zien. Ik loop verder en kijk bij het graf of alles stevig ligt, er voldoende ruimte is, het emmertje zand en het schepje klaar ligt en of de touwen netjes in het midden liggen. Inmiddels schijnt de zon uitbundig, groet ik een jong stel die kort opkijkend snel weer opgaan in elkaar en besef ik dat wij helaas geen controle en zeggenschap hebben over ziekte of dood. Waar wij wél voor kunnen zorgen is dat een geliefde met veel respect, aandacht en betrokkenheid wordt toevertrouwd aan deze grond. Vaak op een stukje wat door hem of haar zelf of door naasten is uitgezocht. Dat is wat wij kunnen doen voor nabestaanden.
Ik loop terug en kom weer langs de plas die er inmiddels weer rustig bij ligt en een vaste vorm heeft gekregen. Misschien anders, maar met een nog steeds herkenbaar licht.
Schitterend toch?
Jacco
